Γράφει ο Γιάννης Λάσκαρης

 

Έτσι όπως  διαβαίνω  το άσπρο και το μαύρο της παλιάς φωτογραφίας με τα πρόσωπα μιας άλλης εποχής που μόνο από προφορικές  μαρτυρίες  μπορώ να ισχυρισθώ πως γνωρίζω ο νους μου τρέχει στις σκέψεις αυτών των ανθρώπων εκείνη τη Καθαρά Δευτέρα στη Μεσσήνη.  Αυτός ο «ανθρώπινος  χαρτοπόλεμος» που ασφυκτιά στη κεντρική πλατεία νομίζεις πως θα εκραγεί και τότε θα εκτοξευθούν πυροτεχνήματα γέλιου κεφιού και πειραγμάτων.  Το λιόγερμα θα τους έβρισκε συμφιλιωμένους με τους  γειτόνους τους φίλους και τον ίδιο τον εαυτό τους  και τις επόμενες ημέρες είσαι σίγουρος πως θα μιλάνε για το κέφι  και το γλέντι στο οποίο «ξοδεύτηκε» η ψυχή και το σώμα τους . Ύστερα, ύστερα τα καλοκαίρια θα αναπολούσαν τις απόκριες και θα έκαναν σχέδια για τις ερχόμενες. Η Μεσσήνη μιας άλλης εποχής ασπρόμαυρης αλλά ονειροπόλας.

(Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Νίκου Ρούτση)

Το έθιμο της κρεμάλας το θυμάμαι από μικρό παιδί και πάντα να το παρακολουθώ από ασφαλή απόσταση στο σπίτι του θείου μου του Κώστα που είχε στην ιδιοκτησία τον φούρνο (φόντο  φωτογραφίας). Σε αυτή τη φωτογραφία ο φούρνος δεν έχουν  κτιστεί οι επάνω όροφοι  και εγώ μάλλον θα είμαι αγέννητος.  Αγαπήθηκε το έθιμο αυτό και υπήρξε σημείο αναφοράς για το καρναβάλι της Μεσσήνης. Υποθέτω πως κάτι παρόμοιο δεν θα γινόταν πουθενά αλλού στην Ελλάδα. Κάποτε «κρέμασαν» και τον πατέρα μου και είχα πανικοβληθεί  καθώς δεν ήξερα πως η ποινή εξαργυρώνεται και την εξαργύρωσε με λαγάνες από τον θείο μου. Πολλά χρόνια μετά  στον φούρνο του Νέλλου λοιπόν από εκείνο το μπαλκόνι σε εκείνο το διαμέρισμα  που θαύμαζα το δρώμενο της κρεμάλας  θα «έστηνα» για λίγο τον Αλγόριθμο (σχολή πληροφορικής). Ηταν 1998 και «ρίζωνα» για τα καλά στη Μεσσήνη αλλά στην κρεμάλα δεν έχω ακόμη ανέβει.

(Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Νίκου Ρούτση)